Jest takie miejsce na cmentarzu Kuźniczka, które mijam za każdym razem gdy tam przyjeżdżam.
To kwatera usytuowana za domem przedpogrzebowym.
Nie ma na niej pięknych nagrobków.
Ledwie trzymające się trawy epitafia przypominają o odległej historii tego miejsca.
Na mało wyrazistych napisach można odczytać daty zgonów 1945, 1946.
Oraz polskobrzmiące, i nie tylko, nazwiska.
Znajdziemy tu więc zapewne ludzi bezpośrednio związanych z historią Kędzierzyna, a dokładniej to Kandrzina i przez pewien czas Heydebrecka.
Groby popadły w zapomnienie i zaniedbanie. Na dwóch z nich jeszcze ktoś pilnuje porządku, reszta jednak pozostaje pod opieką Miejskiego Zakładu Cmentarnego w Kędzierzynie-Koźlu. Po wielu pozostały jedynie pagórki pokryte trawą.
O tym odcinku cmentarza Kuźniczka nie ma żadnych informacji w wydawnictwach jakie wpadły w moje ręce.
W wydanej 24 lata temu książce Romana Nowackiego pt. „Cmentarze Kędzierzyna-Koźla” historia cmentarza na Kuźniczce rozpoczyna się w od 1974 roku i brak słowa o kwaterze za domem przedpogrzebowym.
Jak ustaliłem w rozmowie z dyrektorem Miejskiego Zakładu Cmentarnego w Kędzierzynie-Koźlu na kwaterze tej znajdują się groby z okresu około-wojennego.
Pochowane tam są osoby związane z osiedlem Kuźniczka i nieszczęśnicy, którzy zginęli w trakcie budowy kanału Gliwickiego. Niestety nie ma żadnych dokładniejszych informacji, a i te przekazane mi przez dyrektora pochodzą tylko z przekazów ustnych.
Wiedza odwiedzających cmentarz o tym miejscu jest znikoma.
Na moje pytanie o znajomość tego miejsca jeden z przechodniów odpowiedział:
– To są jakieś poniemiecki groby.
Zakład w pewnym sensie otoczył ochroną to miejsce.
Nie planuje się „wymiany” grobów. Kwatera ma zachować obecny charakter.
Niesmak może budzić usytuowany na środku kwatery barak gospodarczy.
Wygląda jakby stał na grobach. Jednak w/g dyrektora stoi on w miejscu dawnej ścieżki.
Zasugerowałem dyrektorowi ustawienie przy kwaterze tablicy z opisem, dzięki której przybywający na cmentarz mieliby jakąkolwiek informację o tym miejscu.
– Ustawienie tablicy to świetny pomysł – tak zakończył naszą rozmowę dyrektor.
Może kwatera dostanie też swój numer.
Jak na razie ma numer 00.
Drgnęło coś w temacie tablicy? Może po datach udałoby się coś znaleźć o tych pochówkach w księgach parafialnych?
Według mojej wiedzy, która pozyskałem od moich rodziców. na tym miejscu chowano Polaków , których nie chciał pochować na cmentarzu przy kościele ówczesny proboszcz. To miejsce pochówku w lesie znam od ponad 50 lat, gdyż tamtędy jeździło się na jeziorko.