Moszna, zamek i kawałek ziemi niczyjej…

Pojechałem do Mosznej.
Mała miejscowość o ciekawej nazwie na Górnym Śląsku w województwie opolskim.
Pomimo analogii anatomicznych nazwa nie pochodzi od elementu męskiego organizmu,
a od mchów porastających okolice wieki temu.


Przez lata państwo lokalni bogacze rozbudowywali tutejszy zamek. Państwo ci byli wielkimi obszarnikami.
Miejscowa plotka głosi, że zamek posiada tylko 99 wież bo gdyby posiadał ich 100 właściciel musiałby dzielić się z Cesarzem majątkiem i oddawać mu coś na wojsko. 
Zamek bogato zdobiony, zbudowany w wielu mieszanych stylach. Wtajemniczeni twierdzą, że jego nietuzinkowość powstawała latami, a kawałki różnych stylów odzwierciedlały zachcianki jednego z panów, który widział takie właśnie cacka w różnych zakątkach świata (ówcześnie Europy).
Najważniejszym, na przestrzeni dziejów zamczyska, gościem był Cesarz Wilhelm II.
Dochodząc do zamku mijamy zabudowania starej stadniny, która obecnie pełni te samą rolę. Budynki trochę podupadły, jednak charakter i smak miejsca niezaprzeczalny.

 

Moszna. Ogrodzenie stadniny. W drodze do zamku.

Wychodzimy na główną alejkę i widzimy zamek,
o którym już raz wspominałem i więcej nie będę, bo generalnie nie o nim tu mowa.

Moszna. Zamek.

 

Przed zamkiem w prawo, wchodzimy do ogrodu połączonego z gigantycznym bezkresnym parkiem.
Park łączy się nie wiadomo w którym miejscu z okolicznymi lasami, te zaś nigdzie nie mają swoich granic.
Wszystko to jak okiem sięgnąć było kiedyś własnością bogaczy. W parku kilka ciekawych okazów drzew.
Oto jeden z nich, sosna.

Według mnie to sosna czarna, ale nie dam sobie ręki uciąć.

Moszna, jedno z okazalszych drzew przed zamkiem, sosna.

Gdy staniesz plecami do zamku, a twarzą do parku na końcu głównej alei zauważysz postument, na którym ongiś stał pomnik jednego z bogatych panów wystawiony przez potomka bogatego pana.
Pomnik ten przetrwał wiele lat, różne zawieruchy, przetrwał wojnę, ale nie przetrwał po wojnie. Na początku lat 50-tych XX wieku, zamek zajęty był przez różne służby (możecie się domyśleć jakie). Towarzysze swawoli, pili i strzelali do bogatego pana na postumencie. Aż nastał jego kres i z postumentu pomnik zniknął, podobno przetopiony na inne bardziej wartościowe i użytkowe przedmioty. A wykonany był z brązu, jak można przypuszczać, nienajgorszej jakości. Przy tym postumencie jest dróżka wiodąca w lewo do parku. Nie ma tam żadnego drogowskazu, żadnej wskazówki. Jeśli pójdziesz tą dróżką prosto, przejdziesz w las i radź sobie sam.
Jeśli po kilku metrach jednak zakręcisz w prawo, trafisz na dróżkę wyłożoną kamieniami, zarośniętą starymi drzewami. Na niej o tej porze tylko liście i błoto, a pomiędzy kamieniami ślady dzikich zwierząt.
Po prawej stronie w oddali widzimy kępę starych drzew i niewyraźne obiekty, jakieś budowle.
To tam zmierzamy.

Moszna. Cel naszej wycieczki.

Tajemnicze miejsce to stary cmentarz bogatych państwa.
Oparł się wojnie, oparł się towarzyszom i nadal walczy o swój byt.
Nie wadzi nikomu więc może i dlatego trwa nadal w tym miejscu i w takiej postaci.
Posadowiony w kształcie krzyża. Otoczony potężnym płotem  z niesamowicie grubych, kutych w najlepszych europejskich hutach prętów, w ciekawe wzory splatanych u dołu.
Cmentarzyk jest na lekkim wzniesieniu, podobno dlatego, że teren podmokły i nie chciano by państwo mokli w trumnach. Do ciężkiej metalowej bramy prowadzą nas schodki z kamieni granitowych, tak jak je 100 lat temu posadowiono.

Moszna. Wejście na stary cmentarz.

Brama zamknięta, klamki wyrwane. Jednak zdobione, kute zamki nadal tkwią na swoim miejscu.
Wchodzimy boczną furtą, też bez klamki.

Moszna. Cmentarz.

Jesteśmy w środku.
Cisza, skrzypienie starych drzew i szum wiatru. Przed nami kilka starych grobowców okrytych głęboko rzeźbionymi płytami nagrobnymi. Piaskowce wyśmienicie nadawały się do tego celu.
Na wprost wielki granitowy krzyż, dowód na to, że chrześcijaństwo było jest i będzie tu obecne.
Cmentarz, jako taki zaniedbany, kilka kwiatków przy „młodszych ” grobach.
Porozbijane o płyty nagrobne znicze, zapewne dzieło zwierząt, bo przecież człowiek by tego nie uczynił.

Moszna. Cmentarz.

Jedna  Zdrowaśka i wracamy.
Wracamy tą samą ścieżką, mijamy postument. Idziemy parkiem główną aleją.
Przed nami w ciemnościach majaczy zamek.

Moszna. Zamek wieczorową porą.

Jesienne wichry postrącały jemioły, pełno ich w parku, pomimo całego ich uroku to zły znak dla drzew.

Moszna, jemioły w parku.

W ciemności kaczki przyglądają się nam bacznie.
Spokojnie, polujemy tylko obiektywem…

Uważajcie na tego tam, na wieży, nigdy nie wiadomo co mu do głowy przyjdzie…

Moszna, jedna z wież zamkowych.

Nad stadniną koni, dawniej stajniami jaśnie państwa dostrzegam w ostatnich blaskach dnia mieszkanie bocianów.
Śpią zapewne.

 

Nie nie, jest grudzień, bociany są na wakacjach tam gdzie jest cieplej.

Moszna, widok na stajnie. Na pierwszym planie zachowana oryginalna brama.

W zamku jest restauracja, hotel i inne cuda.
Ja jednak wolę swojski  „Gościniec u Róży”, tam we wsi.

Moszna, Gościniec u Róży

Jeśli kiedyś zawitasz na Górny Śląsk jesienną albo zimową porą to wstąp do tego gościńca, wypij grzańca i idź na wyprawę na cmentarzyk bogatych państwa.

Do tego kawałka ziemi niczyjej…

Dobranoc.

Moszna, księżyc nad sosną.

 

Zagadka na koniec spaceru:

Dlaczego zmarli leżą tam gdzie leżą, a nie w podziemiach zamku?

 

Wyprawa i zdjęcia.

Niedziela 20.12.2015r.

Wszystkie zdjęcia – autor.

 

 

 

 

4 Comments on “Moszna, zamek i kawałek ziemi niczyjej…”

  1. Dlaczego zmarli leżą tam gdzie leżą a nie w podziemiach zamku?

    Ponieważ w podziemiach zamku jest za wilgotno na wieczny odpoczynek.
    Dzięki za ciekawe zdjęcia

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *